3 september, de dag van vertrek op het moment dat het fout ging

Ik was dus veilig en wel bij de gate aangekomen (20 minuten voor vertrek) en alle passagiers konden het vliegtuig in. Dit was een veel kleiner vliegtuig dan het vorige. Ik zat helemaal achterin, naast de toiletdeur. Dat was iets minder leuk aangezien het toilet behoorlijk stonk. Na een hele tijd wachten, het invullen van een formulier en het lachen om de hilarische stewardess

en, vertrokken we naar de startbaan. Daar stonden we ook weer een hele tijd stil en we kregen te horen dat er noodweer was boven Vancouver en dat we dus nóg even moesten wachten. Na een tijdje kregen we ook te horen dat er te weinig gas was in het vliegtuig, dus gingen we terug naar de vlieghaven. Als klap op de vuurpijl kregen we daar na een tijdje te horen dat de werktijd van onze piloot erop zat en dat we dus even moesten wachten op een nieuwe. Ik had trouwens wifi in het vliegtuig en was druk met iedereen in Nederland aan het appen. 

Toen de nieuwe piloot er was en toen het gas was bijgevuld, konden we opnieuw naar de startbaan. Ondertussen hadden we al meer dan twee uur vertraging. Ik kon eigenlijk wel om de situatie lachen (nog steeds wel). Ook deze keer gingen we de lucht niet in en opnieuw reden we na een lange wachttijd terug naar de vlieghaven. Gelukkig dat de stewardessen zo goed waren in entertainen. Haha!

Uiteindelijk mochten we het vliegtuig uit en konden we bij de gate gaan wachten. Gelukkig zat de sfeer er nog wel in bij de meeste mensen. Het voordeel aan vertragingen is dat je met allerlei verschillende mensen in contact komt. Al snel ontstonden er gezellige gesprekken en werden er oplaadsnoertjes uitgedeeld. Een van de stewardessen kwam ons ook een bak met patatjes brengen en ik deelde wat eten uit dat ik nog uit het andere vliegtuig had. Ondertussen had ik een dampende kop starbucks thee van twee andere Nederlanders gekregen. Een gezellige boel was het, maar ondertussen hadden we wel al vier uur vertraging. Het onweer was onderhand ook bij ons in Detroit begonnen. 

En toen kwam het... DE VLUCHT WERD GECANCELD! Nadat al het vliegverkeer van en naar Toronto al zoveel uur vertraging had en het weer nog steeds niet beter werd, was er maar besloten om onze vlucht te cancelen. Tja en dan, wat doe je dan?  Ondertussen was het al rond zeven uur 's avonds lokale tijd en na middernacht in Nederland. Mama was nog steeds niet gaan slapen 

omdat ik nog vast zat. 

Met de hele groep konden we uiteindelijk tickets voor een hotel

 krijgen. De vliegtickets werden omgeboekt naar een vlucht die om vier uur 's mi

ddags de volgende dag zou vertrekken. Er was ook een eerder vlucht van half 6 's ochtends, maar hier pasten nog maar een paar mensen in 

voordat h

ij was volgeboekt. 

Toen liepen we met ons groepje van ongeveer 12 personen naar de plek waar de bussen zouden vertrekken. Meteen wat meer van het vliegveld van Detroit gezien! We werden in een klein busje gepropt en ik zat half op schoot bij een oudere dame die net iets boven New York woonde. Zij moest haar arm om me heen slaan om te zorgen dat ik niet van het randje van de bank afviel. Het leek wel een vriendenuitje en mijn dag kon niet meer stuk. Blijkbaar had onze buschauffeur  ook een tijdje in Nederland gewoond en iedereen praatte gezellig met  elkaar alsof ze elkaar al jaren kenden. 

Even ingecheckt bij het hotel en daarna ging iedereen naar de kamers. Ik heb een grote kamer met oa een groot televisiescherm, een magnetron, een koelkast en een bed dat groot genoeg is voor minstens dri

e personen. Even klaargemaakt om naar bed te gaan (ik had geen pyjama of schone kleren omdat ik alleen de handbagage mee had) en zittend in mijn gigantische bed nog even een deel van het vorige blog geschreven. Dit blog hier en het andere deel van het vorige blog heb ik 's ochtends voor het ontbijt geschreven. 

Ik kan me geen beter begin van mijn exchange jaar voorstellen! Mijn humeur kan niet meer stuk. ;)