3 september, de dag van vertrek

Vanmorgen stonden we al vroeg op zodat we rustig konden ontbijten. Rond zes uur vertrokken we naar Schiphol en wist ik half nog niet wat ik allemaal ging beleven op deze 3 september. Ik had nooit van tevoren kunnen bedenken dat ik vandaag in een supergrote hotelkamer in Detroit zou slapen. Maarja, laat ik even proberen om de chronologische volgorde erin te houden... Eenmaal op Schiphol aangekomen moesten we nog een tijdje wachten voordat we Marion (directeur YFU) ontmoetten om nog wat belangrijke papieren door te nemen. Met de hulp van pap kreeg ik een boarding pass en na een paar mislukte pogingen kon ik mijn bagage via een aparte balie inchecken. Mijn koffer werd al bijna naar Seattle gestuurd! 

Na het inchecken en het opnemen van wat geld moest er dan afscheid genomen worden. Vader, moeder, broer, broertje en Jytte waren er allemaal om me uit te zwaaien. Kim (mijn broer) en Jytte zijn allebei speciaal voor mij met de trein naar Amsterdam gekomen! <3

Afscheid nemen ging heel snel. Ik kon iedereen even kort maar stevig knuffelen voordat ik naar de gates moest. En dan sta je er opeens alleen voor...  Toen ik de roltrappen op was gegaan, zag ik mijn familie nog even. Zij merkten mij helaas niet op, ook niet toen ik hun namen riep. Die 'helaas' vergat ik al snel weer, want ik had andere dingen aan mijn hoofd. Verstand van vliegvelden heb ik niet, dus overal moest ik vragen stellen over hoe en wat. Uiteindelijk heb ik het gehaald tot in het vliegtuig. Veiligheid is er trouwens niet te weinig op Schiphol. Ik wil niet weten hoe ontzettend vaak ik die boarding pass en dat paspoort moest laten zien. 

In het vliegtuig zat ik tussen twee mensen uit Californië. Geweldige mensen die me meteen onder hun hoede namen. Als ik het goed begrepen heb, zijn ze broer en zus. Door het accent waarmee ze praatten kon ik niet altijd verstaan wat ze zeiden, maar het was erg gezellig. Ze waren net op vakantie in Kroatië geweest en ik heb van hen dus ook wat chocolaatjes uit Kroatië gekregen om later aan mijn hostbroertjes of -zusjes te geven. Ook nog wat vliegtuigvoedsel om verderop in mijn reis op te kunnen eten. 

Over vliegtuigvoedsel gesproken, dat was allemaal best heel lekker! We kwamen zeker geen eten of drinken tekort in die acht uur durende vlucht en we kregen zowel warm als koud eten. Naast de de maaltijden waren er ook snacks en salade EN ZELFS WAT ROOMIJS IN EEN BAKJE. Ja, ik heb lekker mijn buikje rond kunnen eten. Die mensen uit Californië dronken trouwens tomatensap met ijsklonten en een dubbele portie wodka erin. Had nooit eerder van deze combinatie gehoord. Misschien dat ik dat drankje ooit zelfs eens ga proberen. Wel over een aantal jaren natuurlijk.  

De vlucht van Amsterdam naar Detroit voelde helemaal niet aan als een vlucht van 8 uur. Meer als eentje van 3 of 4 uur. Lekker wat muziek geluisterd en geprobeerd te slapen én natuurlijk gesocialised met mensen. Ik ben maar 2 of 3 keer opgestaan om een stukje te lopen. 

Eenmaal in Detroit aangekomen moest ik een nieuwe boarding pass hebben en dus door de douane. Weer moest ik om de 10 meter mensen vragen naar de weg en ik had geen idee hoe laat het vliegtuig naar Toronto zou vertrekken. Ik had namelijk (net als alle anderen die door moesten reizen naar Toronto) de aansluiting gemist wegens vertraging van het eerste vliegtuig. Blijkbaar moesten we opschieten, dus zo snel mogelijk zochten we onze weg naar de gate en gingen het vliegtuig in.