Mijn tijd in Ontario

Oke, ik loop een beetje achter met mijn blog dus ik zal even vertellen hoe de afgelopen tijd is verlopen. Ik zit nu al ruim twee weken in Vancouver en er is heel veel gebeurd sinds de laatste tekst die ik hier heb geschreven. 

Ik was dus aangekomen op het kamp van YFU. Wel een dag te laat, maar ik denk niet dat ik uiteindelijk veel heb gemist. Er werden heel veel praatjes gehouden en het was super warm overal. We hadden een picknick en een kort boottochtje en na nog meer praatjes konden we even zwemmen in het buitenzwembad. Leuk om alle andere inbounders te ontmoeten. Ik sprak met de YFU director van Canada en zij zei dat ik nog geen verblijfplaats in Vancouver had (wat???). Dit verbaasde me, want mij was verteld dat er een arrival familie in Vancouver was die me wilde hosten. Het scheen dat er schade aan het huis van de familie was en dat ik daardoor niet meer naar dat gezin kon. 

Ik hoorde dat ik eerst een tijdje in de buurt van Toronto (in Mississauga) in een gezin zou verblijven samen met een meisje uit Denemarken, Ella. Niet om jullie te laten schikken, maar we hadden bijna een auto-ongeluk op onze weg naar het gezin. De auto voor ons stond opeens stil midden op een weg waar je 70 km/h mocht en het scheelde werkelijk helemaal niets of we waren ertegenaan geknald. 

We waren uiteindelijk (heelhuids) bij het gezin aangekomen en de moeder, Renu, liet ons de eerste avond al al haar spirituele dingen/bezigheden zien. Ze kon bijvoorbeeld testen of je lichaam voedsel wel of niet mocht door naar de kracht in je vingers te kijken. Als je lichaam bepaald soort eten niet mocht dan kon ze je vingers, die je stevig op elkaar moest drukken, gemakkelijk uit elkaar trekken. Mocht je lichaam het eten wel, dan konden de vingers veel moeilijker/niet uit elkaar getrokken worden. Door middel van een pendel kon ze contact maken met het onderbewustzijn en ze stond erop dat ze mensen op deze manier van kwalen kon genezen. Te veel om allemaal uit te leggen en ook te moeilijk en onbegrijpelijk. Blijkbaar had mijn lichaam een probleem met peren en moest ik eerst een les leren voordat dit probleem kon worden opgelost…

In het gastgezin had ik naast Ella nog een zusje van 11 en een broertje van 9. M'n gastbroertje (Gabriel) had werkelijk de schattigste stem ever. Het zusje (Semona) was iets minder schattig en kon soms een beetje brutaal zijn richting de ouders. Van tafelmanieren hadden de kinderen in dit gezin volgens mij nog nooit gehoord. Met handen eten, smakken, mond volproppen, scheef zitten en alles wat je verder nog kan bedenken. Dus Eise, als je dit leest, ik zal niet meer zeuren over je tafelmanieren. Die van jou zijn blijkbaar zo slecht nog niet. ;) 

Met de gastvader heb ik niet heel veel contact gehad. Hij toonde niet echt interesse in mij en Ella, en het was moeilijk om gesprekken met hem op gang te houden. Ik verbaasde me erover hoe weinig hij in huis deed en hoe veel hij tegelijkertijd te zeggen had. Het merendeel van de tijd keek hij niet naar mij en Ella op of om, maar als hij ons nodig had voor huishoudelijke klusjes dan wist hij ons te vinden. Eerlijk gezegd heb ik geen idee meer wat zijn naam is. 

Ik heb veel sightseeing gedaan in Ontario. Onze hostmom wees Ella en mij de eerste dag naar het trein- en busstation en verder konden we zelf alles uitzoeken. Van Mississauga zijn ik en Ella met de bus naar de Niagara watervallen geweest (WAUW!). Natuurlijk heb ik heel veel foto’s gemaakt. De dag daarna gingen we met z'n tweeën naar downtown Toronto. We zijn in de CN tower geweest, één van de hoogste gebouwen in de wereld en twee dagen daarna zijn we naar een reusachtige mall in Mississauga zelf geweest. 

Ik had het dus best heel erg naar mijn zin in Mississauga, maar onderhand moest ik toch wel snel naar Vancouver vertrekken. Daar wachtte immers een kamp van Arts Umbrella (de dansschool) op mij. De hele tijd was er onduidelijkheid geweest over wanneer ik naar Vancouver zou vertrekken en waar ik zou verblijven. YFU Canada leek niet echt veel te doen en kwam met het idee om mij gewoon in Ontario te houden en me naar een amateurdansschool in Toronto te sturen. Dit was natuurlijk niet de bedoeling. Uiteindelijk is het YFU Nederland geweest ipv YFU Canada die contact heeft opgenomen met de dansschool in Vancouver. Deze dansschool heeft voor mij een aankomstgezin geregeld en op vrijdag 11 september vloog ik met het vliegtuig naar Vancouver.